Grzegorz Tkaczyk (autobiografia) Niedokończona gra

Dla pokolenia osób urodzonych w okolicach początku nowego tysiąclecia srebrny medal Biało-Czerwonych na Mistrzostwach Świata w Niemczech był pierwszym kontaktem z piłką ręczną. Wtedy, w obliczu sukcesu, ciężko było uświadomić sobie w jakim stanie był polski handball jeszcze kilka lat wcześniej. I jak kadra trenera Wenty musiała walczyć o normalność, czyli godziwe warunki treningów czy równe stroje. To oblicze polskiego szczypiorniaka na przełomie wieków pokazuje w swojej autobiografii Grzegorz Tkaczyk. Kapitan kadry zabiera nas nie tylko do radosnej szatni w Kolonii, lecz także do Alicante, gdzie kadra przegrała awans na IO 2012. Bez skrupułów opisuje swoją karierę, scysje zarówno z rywalami, jak i przedstawicielami związku, którzy często nie pomagali zawodnikom w pełnym wykorzystaniu potencjału. Opowiada też o tym, co myśleli zawodnicy Vive Kielce w czasie finału Ligi Mistrzów, gdy przegrywali dziewięcioma bramkami. Tkaczyk nie ucieka też od opisu wydarzeń, które towarzyszyły zgrupowaniom kadry szczypiornistów i pokazuje kibicowi, dlaczego ta drużyna była tak zgrana i potrafiła na boisku w pełni realizować zasadę "Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego". W książce nie brakuje też osobistych zwierzeń autora, które pokazują jaką drogę on przeszedł - od kochającego solarium młodego zawodnika, po dojrzałego mężczyznę, męża i ojca. Publikacja autorstwa tria Tkaczyk/Faron/Demusiak została uznana Najlepszą Biografią 2017 w plebiscycie Sportowa Książka Roku i po lekturze trzeba przyznać, że jest to wybór sprawiedliwy. Mało jest książek sportowców, którzy decydują się tak szczerze opowiedzieć o swojej karierze i życiu. Tkaczyk ma również ten handicap, że jako pierwszy ze złotego pokolenia polskich piłkarzy ręcznych zdecydował się opowiedzieć o historii tej drużyny. A tych opowieści wszyscy kibice szczypiorniaka byli bardzo spragnieni. Pozycja warta tego, by poświęcić na jej przeczytanie czas!