Dawid Janczyk (biografia) Moja spowiedź

Dawno nie miałem w sobie tak sprzecznych emocji po lekturze autobiografii sportowca. Z jednej strony historia Dawida Janczyka to historia tragiczna, bo opowiada o człowieku, który nie potrafił poradzić sobie z tym, co go otaczało, zbyt szybko miał wszystko i zbyt chętnie z tego korzystał. Z drugiej, to historia zmarnowanego talentu, który dziś powinien być wymieniany w jednym szeregu z Robertem Lewandowskim czy Arkiem Milikiem. Jak mówił autor i jak sugeruje tytuł książka miała być pewnego rodzaju rozrachunkiem z przeszłością, przyznaniem się do winy i swojej choroby i próbą startu od początku. Czy tak jest? Ciężko powiedzieć - pomijając już wydarzenia, które miały miejsce po premierze książki, a które poddają jej zakończenie w wątpliwość, z niej samej również nie wynika wielka refleksja - a przynajmniej nie większa niż w wielu innych wcześniejszych wywiadach, których udzielał Janczyk. Być może takie odczucia są spowodowane znajomością wydarzeń, które mają miejsce po ostatniej kropce "Mojej Spowiedzi". Ciężko oceniać taką książkę nie oceniając historii, którą opowiada. Warsztatowo jest to dobra lektura, a dużym plusem są wywiady z osobami, które znały Dawida z piłkarskiej szatni czy też z boiska. Mnie najbardziej poruszyła rozmowa z Jackiem Magierą, który wydawał się najszczerszy. Czy warto poświęcić czas na lekturę? Wydaje mi się, że mimo wszystko tak. Nie jest to książka przyjemna, wchodzi pod skórę, jednak jest też wielką przestrogą dla każdego (nie tylko dla młodych piłkarzy), bo pokazuje że każdy - niezależnie od zawodu czy zasobności portfela - może wpaść w szpony nałogu. Lektura niekoniecznie będzie czasem miło spędzonym, ale na pewno nie będzie czasem zmarnowanym.